خاطرات گذشته را همه ما ، بارها و بارها در ذهن خویش مرور کرده ایم و بدون استثناء ،از آن ،احساس اندوهناک خوشایندی سراسر وجودمان را در بر می گیرد.فکر می کنم همه از تمام خاطراتشان حتی آنهایی که سخت هم بوده اند به خوبی یاد می کنند. بعضی وقتها که مادر بزرگ از گذشته تعریف می کند و خاطراتش را می گوید ،اگر خوب به چهره اش نگاه کنیم ، می بینیم که واقعا" تمام وقایع آن موقع را انگار دو باره می بیند ومیشنود .شاید هم مادر بزرگ جوانتر الان هم آنجاست و آن وقایع اتفاق می افتند . کسی چه می داند در مورد خود ما هم، شاید همین الان هم در جایی از این دنیا ، یک بچه کوچک با مادرش بیرون میرود و در کنار مادرش احساس امنیت می کند یا مشق های مدرسه اش را می نویسد و مضطرب امتحان است و یا به یاد کسی در همان نزدیکی ها به نوار داریوش گوش می دهد و......در حالی که خودش الان تنها خاطره آنها را مرور می کند.شاید ما ، الان که اینجاییم ، یک جای دیگری بچه ای که آن هم باز ماییم ، دارد با بچه های کوچه فوتبال بازی می کند و بی خیال از آینده می خندد.
زندگی در کنارضد و نقیض های آن،گاهی آنقدر عجیب است که از خود می پرسم :آیا جز در میان این کش و واکشها ،می توان زنده بود؟
چرا همه در های خانه شان را با قفل های سنگین می بندند ، در حالی که هیچ چیز به قدر دری که قفل سنگین بر خود آویخته باشد ، به موجودیت خود خیانت نکرده است........
نخستین نگاهی که ما را به هم دوخت ،
نخستین سلامی که در جـان ما شعله افروخت ،
نخستین کلامی که دلهای ما را
به بوی خوش آشنایی سپرد و
به میهمانی عشق برد ،
پر از مهر بودی
پر از نور بودم
همه شوق بودی
همه شور بودم
چه خوش لحظه هایی که
دزدانه از هم نگاهی ربودیم و
رازی نهفتیم ،
چه خوش لحظه هایی که
می خواهمت را به شرم و خموشی
نگفتیم و گفتیم .
تو با آن صفای خدایی
تو با آن دل و جان سرشار از روشنایی
از این خاکیان دور بودی .
من آن مرغ شیدا
در آن باغ بالنده در عطر و رویا
بر آن شاخه های فرا رفته تا دنیای بی خیالی .
چه مغرور بودم !
چه مغرور بودی !
چه مغرور بودیم !